مدح و منقبت امام هادی ( علی النقی) علیه‌السلام
روزی که بـه نـورِ عــالـم آرا دادنــد جــوازِ وصــلِ مـــا را اَلحـمـد، که در اَلـَست گـفـتـیـم لــبــیــک، مــنـــادیِ خـــدا را چون سَر به سجودِ شکر بردیم دادنـد عـطــای مـصـطـفـی را گـفــتــنــد کـه بـا مِــیِ ولایـت خـوانـدیـم ز خَـصـَّنـا شـمـا را دادیــــم ز بــــادۀ طــــهــــورا سـرشـار، محـبِ مـرتـضی را در پـرتوِ نـورِ کـوثـر آن روز دیـــدیـــم چـــهــــارده، ولا را یک یک، به دل و زبان نمودیم اِقـــرار، ولای هَـــل اَتـــی را در آیــنـــۀ حــضــور دیــدیــم تـا حـشـر، تـمــام مــاجــرا را از حــادثـــۀ قــیـام کــوچـه ... تـا نـهـضـتِ سـرخِ کـربـلا را در پـرتـوِ ایـن هـدایتِ خـاص دیــدیــم ســـعـــادت و بـقــا را
دیـــدیــم بــه جــذبـــۀ ولایــت هـادی است حـقـیـقـت هـدایـت
آن روز که روزِ خَـصـّـَنا بود هـنـگـامــۀ انــتــخـابِ مـا بـود آغـــازِ شـــنـــاخـــتِ ولایــت مــیـــثـــاقِ ولای اِنَّـــمــا بــود اینهـا هـمه با هـدایـتـی خـاص از جـانـبِ هـــادیِ وفـــا بــود آنکـه عـلـَمُ الـهـُدی به دسـتـش مـحــبــوبِ اَئــمــةُ الـهـدا بـود صدشکـر که هـادیُ المُـضِلّین هــادیِ دل و زبــانِ مــا بـــود مـقــصــودِ تــمــامِ اولـیـا و ... مـعـشــوقِ تــمــامِ انـبـیــا بـود فـرزنـدِ جـوادُالـعـالـمـیـن و... دلـبــنـدِ هـمـیـشــۀ رضــا بـود او چــار مــحــمـد و عـلـی را چــون آیــنــۀ جـهـان‌نـمـا بـود یـک‌جـا هـمـۀ چـهــارده نــور یک‌جا هـمه هـسـتـیِ خـدا بود از صادق و کـاظم و حـسن تا زهـرا و حـسـین و مجتبی بود دیـــدیــم بــه جـــذبـــۀ ولایـت هـادی اسـت حـقـیـقـت هـدایت سـرمـایـۀ اوصـیـاسـت هــادی هـسـتـیِ ذَوِ الـنـُّهـی‌ست هـادی در جـمـعِ سُــلالــةُ الـنـّـَبــیـیـّن دُردانــۀ هَـل اَتـی‌سـت هــادی آرامِ دلِ نــــبــــیِ اَعــــظـــــم ذرّیـــۀ لافـــتــی‌ســت هـــادی هـم حـافـظِ سـِرّ دیـن و قــرآن هم معـدنِ وحـی‌هـاست هـادی در بـنـدگیِ خـداسـت مـخـلص در ذاتِ خـدا فــنـاسـت هــادی نـســلِ دهـــمِ پــیــمــبــرِ حــق از ســیــدةُ الـنـسـاسـت هــادی او زمــرۀ سـادةُ الـعـبـاد اسـت صاحـب عـلـَمِ خـداست هـادی بــا جــمــلــۀ مـــردمِ زمــانــه خوش صحبت و با صفاست هادی نـاگـفـتـه کـلـیـدِ بـابِ حـاجـات در غصه، گِـره‌گـشاست هادی شــویــنــدۀ هـر گــنـاهِ مـؤمـن بخـشـنـدۀ هر خـطـاست هادی
دیـــدیــم بــه جــذبـــۀ ولایــت هـادی است حـقـیـقـت هـدایـت
ای شیعه به خونِ دل وضو کن از هـادیِ دین، به لب سبو کن در خـلـوتِ آن امـامِ مـعـصـوم زخـمِ دلِ خـویش را رفـو کـن گاهی لبِ خود به شِکوِه بگـشا رازِ دلِ خـسـتـه را بـه او کـن هـر جـا قـدَمـَت به راه گـم شد بـا هــادیِ راه، گـفــتـگــو کـن در فــتــنــۀ آخـرالـزمـان نـیـز حق را به امـام جـستـجـو کـن خواهی چو از او جدا نگردی بـا جـامـعــۀ کـبــیـره خـو کـن بــا خــمّ غـــدیــر آشــنــا شــو بـیـعـت کن و کـسب آبـرو کن بـا دردِ دلِ عـلـی، از آن روز چون فاطمه، لعـن بر عدو کن هر جا غـمِ نـیـنـواست، بنـشین هـرجا گُـلِ کـربلاست، بو کن خـواهـی مـددِ حـسـیـن بـاشـی خون گریه، به نیزه در گلو کن رَه جـوی، بـه کـاروانِ زیـنب خود را به سه‌ساله روبرو کن بـا اشـکِ رئـوسِ روی نـیــزه جان و دلِ خویش، شستشو کن در غصۀ شام و کوفه، یا مرگ یـا کـه طـلـبِ دفـاع از او کـن ایـن اسـت سـفـارشـات هــادی ای شیعه ز خونِ دل وضو کن دیـــدیــم بــه جــذبـــۀ ولایــت هـادی است حـقـیـقـت هـدایـت |